Ik was zo gebrand om te vertrekken dat Marie me moest terugroepen toen ik de deur opende. Het kant op mijn huid, het leder rond mijn billen, maar vooral het stevige gevoel van de laarzen rond mijn enkels gaven mijn zelfvertrouwen een boost. Ik keek om naar Marie toen ze zei, ben je zeker dat je niks bent vergeten, schat? De pruik in haar handen maakte meteen duidelijk wat ze bedoelde. 

Hoewel de makeup en pruik onmisbaar waren voor we konden vertrekken, was ik teleurgesteld omdat we moesten wachten om te vertrekken. Ik liep terug naar Marie, en ze zette me de pruik op. Het was een donkerbruine pruik, half lang met bob-cut. Ze bekeek me met kritisch oog, en ik zag dat ze het goed vond. Ze trok me in de stoel en nam haar koffer met makeup spullen. De tijd ging tergend traag vooruit. Waarom ben je zo ongeduldig, Jo, vroeg ze.

Ik weet het niet, zei ik, ik denk dat ik gewoon opgewonden ben door deze kleren en hoe ik eruit zie. Oh, dat is goed om te horen, zei Jack. We waren niet zeker of je klaar was om opnieuw in het openbaar te komen. In tegenstelling tot het restaurant, zal er op dat festival veel volk zijn. Je zal het grootste deel van de tijd rechtop staan, en zelfs wandelen tussen al die mensen. Ben je daar niet bang voor? Jacks woorden maakten weinig indruk op mij. Toen we naar beneden gingen, stelde Jack voor om nog snel iets te drinken op het terras om toch wat te kalmeren. Ik wou vertrekken en zei dat dat niet nodig was, maar Marie sprong Jack bij. Je bent helemaal opgewonden, Jo, je moet echt wat rustiger worden, meid. We willen niet dat je begint te flippen als er onverwachte dingen gebeuren, zoals gisteren. Je hebt geen uitvluchten en kan je niet verstoppen als we daar zijn. 

Ik knikte ietwat teleurgesteld, en ging naar buiten. Ik liet me in de stoel vallen en staarde de tuin in. Marie kwam naast me zitten en legde haar hand op mijn dij. Wat scheelt er, Jo, vroeg ze lief. Het was even stil voor ik antwoordde. Ik begrijp niet waarom jullie zoveel moeite lijken te doen om het zelfvertrouwen dat ik nu voel, af te breken. Dat doen we niet, zei ze, we hopen gewoon een lange, gezellige uitstap met je te kunnen maken. Je zult zien, er valt zoveel te beleven op het festival. Ze hadden wellicht wel gelijk en ik stelde me gewoon wat aan. Misschien waren ze bang dat ik ze in verlegenheid zou brengen. En dat is best mogelijk. Ik schrok op uit mijn gedachten toen Jack de glazen op de tafel zette en wijn inschonk. Dus, welk soort optredens en activiteiten moet ik dan verwachten, vroeg ik.

We zijn nog nooit in dat dorp geweest, maar op gelijkaardige dorpsfeesten in de buurt zijn er meestal verschillende folklore acts, soms nagespeelde historische gevechten. Zeker ook muzikale optredens en demo's van ambachtelijke beroepen, een rommelmarkt en zoveel andere dingen. Als je er oog voor hebt, kan je vast koopjes doen. Soms eindigt het met vuurwerk. We zullen ons zeker niet vervelen, dat staat vast. Jack lachtte vrolijk en knipoogde naar Marie. 

Toen de glazen leeg waren, stond Jack als eerste recht. Hier gaan we dan, zei hij. Wanneer we rond het huis liepen, gaf Marie me de handtas. Vergeet ze niet, schat. Oh nee, als daar maar weer geen ei in zit, dacht ik.  We stapten in de auto en reden weg. Ik zat alleen achterin. Het verkeer werd drukker als we het dorp naderden. De vele vlaggen en spandoeken gaven aan dat we in het juiste dorp waren aangekomen. Jack leek goed te weten waar hij een parkeerplaats kon vinden, want dat duurde niet lang. Toen hij de motor afzette, leek mijn hart het gedreun van de motor over te nemen. Plotseling werd ik erg zenuwachtig. Als dit de bedoeling was van Jack en Marie, dan waren ze in hun opzet geslaagd. 

Ik stapte een beetje bibberend uit de auto. Jack sloeg zijn arm rond Marie en ik voelde me wat aan mijn lot overgelaten. Ik volgde hen in de richting waarin de meeste mensen liepen. De laarzen waren een hemelsbreed verschil met de hoge hakken die ik de vorige avond droeg. De rok was strakker dan ik dacht, en ik moest kleine snelle stappen nemen om ze te kunnen bijbenen. Aan de hoek van de straat stopten ze en keken in het rond. Ik zou liever hebben dat je voor ons liep, Joanna, zei Jack. Ik zie gewoon graag je kont wiebelen, meid. We moeten die kant op, en hij wees de richting aan. Het centrum van het dorp was verkeersvrij voor de gelegenheid. De straatjes waren steeds drukker bevolkt, en er doken hier een daar kraampjes op, waar vanalles te koop werd aangeboden. Artisanaal vervaardigde voeding, speelgoed en kledij. 

Plots voelde ik Maries hand de mijn grijpen, en ze trok me naar een kraampje met juwelen. Jack wachtte op straat. We bekeken de fijne handgemaakt ringen, armbanden, oorringen, halskettingen, ... Ik probeerde enkele ringen tot ik er een vond die ik echt heel mooi vond. Een eenvoudige, kleine, smalle zilveren ring. Hij was bovendien betaalbaar. Ook Marie vond hem erg mooi, dus ik kocht de ring. Dan zag Marie de bijpassende halsketting liggen, die ook erg mooi was. Ze deed hem rond mijn hals en hield me een spiegel voor. Ik schrok opnieuw van het beeld dat ik zag, mezelf met de makeup en pruik, maar Marie had gelijk. De halsketting paste perfect op mijn huid. Ze vroeg Jack om dichterbij te komen. Wat vind je ervan, Jack, vroeg Marie.

Dat lijkt me een perfecte match, zei hij. Marie knipoogde naar me terwijl ze Jack vroeg of ze de ketting voor mij mocht kopen. Hij zuchtte, nam zijn portefeuille en onderhandelde met de verkoper voor een betere prijs. Blijkbaar had hij daar wel ervaring mee, want hij kreeg de ketting voor bijna de helft van de prijs. Wat nog altijd meer dan het dubbele was van de prijs van de ring. Marie bedankte Jack met een kus. Toen we weer de straat opliepen fluisterde Marie in mijn oor dat ik Jack ook moest bedanken. Geef hem een kus, zei ze. 

Ik ging voor hem staan, sloeg mijn armen rond zijn nek en gaf hem een kuise zoen op de wang. Hij trok me naar zich toe, legde zijn handen op mijn kont. Terwijl hij erin kneep, kuste hij me op de mond. Ik was geschrokken en verlegen, maar hij hield me stevig vast. Ik kon amper bewegen. Ik sloot mijn ogen omdat ik niet wilde zien hoeveel mensen in de straat ons nu aanstaarden. Hij stopte, liet me los en draaide zich naar Marie alsof er niks gebeurd was. We zetten onze wandeling verder richting het centrum van het dorp, Marie en Jack voor me. Ze stopte af en toe aan een standje om de koopwaar te bekijken. 

Na een tijdje rondgelopen te hebben, zagen we een bar met terras, en Jack stelde voor om even te gaan zitten om wat uit te rusten. Marie zei dat haar voeten pijn deden, en we volgden hem. Het was pas toen ik zelf ging zitten dat ik mijn voeten ook voelde, hoewel de laarzen zowat de meeste comfortabele schoenen waren die ik sinds lang gedragen had. Jack bestelde wijn en kaassnacks. Je doet het echt geweldig, Jo, zei hij. Ook Marie keek me aan en zei dat ze trots was op het resultaat van hun werk met mij. 

De wijn smaakte perfect, en de sfeer was erg ontspannen. De mensen rondom ons waren allemaal vrolijk en uitgelaten. De alcohol sloeg in, en blijkbaar niet alleen bij mij. Ik voelde me echt op mijn gemak, en maakte me totaal geen zorgen om mijn verschijning. Het was perfect, bijna te mooi om waar te zijn. Toen de wijn en kaas op waren, stond Jack op, en we wandelden verder naar het centrum. Na een tijdje merkte ik een man op die ons bekeek telkens we even halt hielden bij een optreden of standje. Wanneer ik hem aankeek, wendde hij het hoofd af en deed alsof hij keek naar de uitgestalde goederen. Ik besloot hem in de gaten te houden. Ik draaide me om om Jack en Marie te vragen of ze het ook hadden gezien, maar ik zag hen niet meer. In paniek keek ik rond, maar ik zag ze nergens. Ik kon me niet voorstellen dat ze er zomaar vandoor waren zonder iets te zeggen. 

Ik stapte verder in dezelfde richting die we uitliepen, angstig op zoek naar Jack en Marie. Ik wilde sneller stappen, maar elke meter leek de drukte erger te worden. Mensen liepen dicht bij elkaar, dicht bij mij, soms tegen me aan, maar ik kon er geen aandacht aan besteden. Wanneer de mensen rondom me stilstonden, stond ik ook stil. Dan voelde ik het, de hand op mijn kont. Eerst leek het nog alsof iemand me per ongeluk aanraakte, maar na enkele keren bleef de hand op mijn kont liggen. Ik keek om en zag iemand in de andere richting wegstappen. 

Ik scande de omgeving rond me op zoek naar Jack en Marie. Waarom deden ze me dit aan? Hoe kon ik ze terugvinden? Hoe zou ik terug thuis geraken? Ik had geen adres, geen telefoonnummer, ik had niks bij me. Wanneer de menigte weer vooruit ging, probeerde ik tussen de mensen te laveren, in de hoop Jack en Marie in te halen. Ik voelde nooit eerder zoveel handen op mijn lichaam, en ik vroeg me zelfs niet meer af of die aanrakingen opzettelijk of per ongeluk waren. Dat kan me op dit moment niks schelen. 

Toen ik op het centrale plein naast de kerk aankwam, werd een band aangekondigd op het grote podium. De menigte werd gek, sprong en schreeuwde. Het was haast onmogelijk om nog vooruit te komen. De muziek begon, en ik hoorde mezelf niet meer ademen, hoewel ik buiten adem was. Ik probeerde terug te keren naar de straat waar ik vandaan kwam. Het duurde lang, en ik werd voortdurend bepoteld, maar ik slaagde erin. Ik besloot terug te gaan naar de bar waar we uitgerust hadden, want in die richting was ik ze kwijtgeraakt. 

Wanneer ik weer opgehouden werd door de menigte, besefte ik dat ik me, behalve de paniek om het kwijtraken van Jack en Marie, helemaal comfortabel voelde in de kleren die ik droeg. Ik maakte me helemaal geen zorgen over mijn looks, of hoe de mensen me zouden aankijken. Toen ik weer kon verder stappen, voelde ik weer een hand op mijn kont. Te lang om per ongeluk te zijn. Het kon me niet schelen, en ik stapte naar het voetpad, achter de standjes. Ik hoopte zo de drukte te omzeilen, maar ik hoorde voetstappen achter me, die elke stap dichterbij leken te komen. 

Plots voelde ik een hand om mijn zij die me probeerde tegen te houden. Ik keek achter me en zag de man die ons eerder die avond stond aan te kijken. Maak je maar geen zorgen, zei hij, ik wil je enkel wat tonen. Ik antwoordde dat ik geen interesse had, maar hij zei dat hij wist wat ik wilde. Wanneer we voorbij een steegje kwamen, sleurde hij me erin. Ik wilde schreeuwen, misschien deed ik dat ook, maar ik was er zeker van dat niemand me kon horen door de luide muziek en het lawaai in de straten. 

De hakken van mijn laarzen en de strakke leren rok beletten me om me fel te verweren, en de man was vrij sterk. Hij duwde me tegen de muur, en zei me weer dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Hij kende mijn ouders en wist wie ik was. Hoewel ik hem niet geloofde, zei ik dat ik hen was kwijtgeraakt. Ik weet waar ze zijn, zei de man, volg me maar. Na ongeveer 100 meter in het steegje, opende hij een deur van een garage, en liet me eerst binnengaan. Het was pikdonker binnen, ik zag geen hand voor de ogen. Hij trok de deur dicht nadat hij me achterna gekomen was. Hij duwde me ruw met mijn gezicht tegen de muur, en begon me overal te betasten. Blijf stil, fluisterde hij dreigend. 

Opeens verloor ik mijn evenwicht en viel. Dat was blijkbaar de bedoeling, want ik viel op een zacht oppervlak. Een matras of een laag bed. Hij kwam onmiddellijk op mijn rug zitten, greep mijn pols en bond die aan de hoek van de matras. Ik denk met touw, maar daar was ik niet zeker van. In minder dan 2 minuten had hij zo mijn beide polsen en enkels aan de hoeken van de matras vastgemaakt. Toen hij daarmee klaar was, stond hij op en verliet de garage. Daar lag ik dan, gebonden op de vloer van een donkere garage in een dorp waarvan ik zelfs de naam niet kende. Het enige voordeel was dat ik nog steeds mijn kleren aanhad, maar ik maakte me veel zorgen over wat er nu zou gebeuren. Heel vreemd, maar ik begon me plots af te vragen waar mijn handtas gebleven was.