Na een tijdje waren mijn ogen gewend aan de duisternis. Mijn vermoedens werden daarmee bevestigd, ik lag effectief op een matras op de vloer in het midden van een vuile garage, die gevuld was met een olie-achtige stank. Weerspiegelingen van het licht in het steegje lieten toe om een werkbank, enkel gereedschapskisten en gereedschap te onderscheiden tegen te muur. Ik denk dat ik mijn handtas zag op de werkbank, maar er was onvoldoende licht om zeker te zijn. Hoe dan ook, mijn hoop om binnen handbereik iets te vinden om me los te maken was snel verdwenen. 

Vreemd genoeg voelde ik geen echte angst. Ik maakte me zorgen over hoe ik terug bij Jack en Marie zou geraken, maar ergens hoopte en veronderstelde ik dat zij op een of andere manier betrokken waren in dit nieuwe avontuur. De toenemende spanning in mijn blaas zetten me toch aan tot een poging om los te raken, maar al snel besefte ik dat de knopen rond mijn polsen te strak zaten om mijn handen te bevrijden. Dus richtte ik me op mijn voeten. Omdat het touw rond mijn laarzen zat, zaten mijn enkels niet zo strak vast. Net toen ik bijna een voet uit een laars had weten te krijgen, hoor ik buiten stemmen naderen. 

Verschillende stemmen in gesprek, dat betekende meer dan 1 persoon. En eigenlijk vermoedde ik dat het om meer dan 2 mensen ging. Net toen ik overwoog om te gaan schreeuwen, werden de stemmen stil. Mijn hart en ademhaling leken volledig te zijn gestopt, maar dat belette me niet om luid te schreeuwen wanneer het schurende geluid van de garagepoort me verraste. Ik duwde mijn gezicht in de stinkende matras. Ik weet niet waarom. Misschien om te vermijden dat... Wat ? Ik had geen idee waarvoor ik me probeerde te verstoppen.

Toen ik mijn hoofd terug oprichtte, kon ik de schaduw van 3 personen zien die achter me stonden. In stilte kwamen ze de garage binnen. Ik dacht dat ik de hakken van damesschoenen kon horen, maar toen ik mannenstemmen hoorde, realiseerde ik me dat ik wellicht geen hulp hoefde te verwachten. Ze spraken Frans in een lokaal dialect, en ik begreep er geen woord van, behalve de laatste zin, daar is ze, mooi werk. 

Een man verliet de garage, terwijl de vrouw en de andere man de knopen rond mijn ledematen losmaakten. Aan mijn rechterkant zag ik de man die me naar hier had gebracht. Nog voor ik naar de andere kant kon kijken, werd een donkere zak over mijn hoofd getrokken en was ik weer blind. Ik werd overeind geholpen, en wankelde. Toen ik mijn stabiliteit terug gevonden had, werden mijn handen op mijn rug gebonden. 

Toen er een auto stopte in het steegje, voelde ik nog steeds geen angst. Het is moeilijk om woorden te vinden die mijn gedachten en gevoelens van dat moment beschrijven, maar veroverd of overwonnen komen aardig in de buurt. Terwijl een arm om mijn schouder me voorwaarts geleidde, voelde ik en andere hand mijn kont betasten en knijpen. 

De schuivende door verraadde dat de auto eigenlijk een bestelwagen was, en ik werd in de laadruimte geduwd. Ik lag op de grond tussen de voorste en achterste stoelen. De deuren klapten dicht en de bestelwagen reed weg. Nu, pas op dit moment ontplofte ik van angst. Ik was bang, dorstig en ik moest dringend plassen. De kap over mijn hoofd gaven me een krap en benauwd gevoel. De vele bochten, het optrekken en afremmen van de wagen maakten me misselijk. 

Waar breng je me naartoe, vroeg ik met trillende stem. Als antwoord lachten 2 mannen en een vrouw hardop. De hand die tussen mijn dijen omhoog schoof zeiden dat het dezelfde man was die me naar de garage bracht die nu achterin zat. Het feit dat ik hem niet kon tegenhouden mijn kont te betasten onder mijn rok frustreerde me. 

Na ongeveer 30 minuten draaide de bestelwagen een onverharde weg op. Mijn lichaam werd helemaal door elkaar geschud en door de bestelwagen gegooid. Gelukkig duurde het niet lang voor we stopten. De anderen stapten uit, en ze lieten me achter. Ik hoorde stemmen rond de bestelwagen. Plotseling gleed de schuifdeur weer open, en ik werd eruit getrokken. De weergalm van de geluiden lieten me vermoeden dat ik in een magazijn stond, maar toen de kap werd aftrokken, zag ik dat we in een oude stal stonden. 

Achter de bestelwagen was een paardenbox met tralies, waar ik in werd geduwd. Ik zag alleen een oudere man en de man die me naar de garage bracht. Hoewel ik hen niet verstond, denk dat de oudere man de andere Jean noemde. De stal was lang en donker, en had een hoop gelijkaardige boxen. In de meeste lagen hooibalen. Jean maakte de touwen rond mijn polsen los en verliet de box. De oudere man kwam binnen. Toen hij dichterbij kwam, herkende ik hem. Het was Gerard, de man die op bezoek kwam in Jacks en Maries huis. Ergens voelde dat als een opluchting, maar aan de andere kant, waarom zouden ze me dan ontvoeren? 

Goeienavond Joanna, zei Gerard. Trek je kleren uit, dan kunnen we je wat opfrissen en klaarmaken om te gaan slapen. Ik wilde zeggen dat ik moest plassen, maar zijn strenge blik lieten me mijn woorden inslikken. Aarzelend trok ik mijn topje en beha uit, daarna mijn laarzen. Daarna ook mijn rok en kanten slipje. Net toen ik toch wou vragen om het toilet te gebruiken, kwam Jean binnen met een brandslang. Gerard keek hem aan en knikte, waarop Jean een enorme, koude en harde waterstraal op mijn lichaam spoot. De kracht van de straal wierp me op de vloer, maar hij bleef doorgaan. Ik schreeuwde mijn longen uit mijn lijf, smeekte hem om op te houden, maar dat deed hij niet. Het koude water verstokte mijn adem. Hij bespoot heel mijn lichaam, het was echt pijnlijk. Ik kon het niet houden en ze zagen het niet, dus ik plaste mijn blaas leeg. 

Toen de waterstraal eindelijk stopte, rilde ik over mijn hele lijf. Terwijl ik een handdoek of deken verwachtte, stapte Gerard op me af en trok me overeind. We stonden recht voor elkaar, en hij deed me een halsband om, en met een brede grijns op zijn gezicht, zei hij, welkom op mijn boerderij. Welkom in mijn Duistere Stal. Hij maakte een leiband aan de halsband en trok me de centrale gang van de stal in. Terwijl hij me verder de stal in trok, kwamen we voorbij verschillende boxen. In sommige lag hooi op de grond, en ik was ervan overtuigd dat ik ook lichamen zag liggen in het hooi. Bij een open box hielden we halt en maakte hij de leiband los. Hij duwde me de lege box in. 

Wel Joanna, zei hij, dit is jouw plaatsje tijdens je verblijf. Doe maar alsof je thuis bent, grijnsde hij. Nog steeds rillend en ijskoud vroeg ik of ik mijn kleren mocht terughebben, ik was nog altijd naakt. Oh meid, goed dat je me eraan herinnert, zei hij. Je vindt alles wat je nodig hebt in je box. Hij grabbelde op de vloer en nam een lederen harnas vast met een kooi voor de borsten en kruis. Dit is ons uniform zei hij, hij draaide zich om, verliet de box en sloot hem af. 

Tralies van vloer tot plafond, en niks behalve stro op de grond. Ijzig koud en alleen maar dit harnas om aan te trekken. Met een geamuseerde blik in zijn ogen, zei Gerard me het harnas aan te trekken en daarna te gaan slapen. Hij waarschuwde me om niet te proberen te ontsnappen, want zijn honden waakten in de gang. 

Ter info, voegde hij er nog aan toe, Jack en Marie weten dat je hier bent. Ze wilden wat tijd voor elkaar, en stemden ermee in om je voor een week aan mij uit te lenen. Ik ben er zeker van dat we ons deze kans niet zullen beklagen. Hij draaide zich om, en terwijl hij wegging, zei hij, slaap nu maar snel, morgen wordt een drukke dag. 

Ik ging naar de tralies toe en probeerde de boxen aan de overkant in te kijken, maar ik zag niet veel. Ik was uitgeput, dus ik besloot om toch te proberen wat te slapen. Ik bekeek het harnas en probeerde te achterhalen hoe ik het moest dragen. Na enkele pogingen, slaagde ik erin het aan te trekken. Ik veegde wat stro samen in de hoek van de box om op te liggen en om mijn lichaam te bedekken. 

Toen ik ging liggen wist ik weeral niet hoe ik me moest voelen. In vergelijking met de garage was de enige vooruitgang dat ik me dichter bij Jack en Marie voelde, ze wisten waar ik was. Maar nu was ik wel quasi naakt. Ik was uitgeput, had het koud en was zo overweldigd dat ik bijna meteen in slaap viel.