Het clubgebouwtje (echt gebeurd)

De herfst was begonnen. Koud was het niet, maar de zondag was wel wat druilerig verlopen, waardoor we de hele dag binnen hadden gezeten. Tegen de avond knapte het echter op, en de wind viel weg. Na het eten, toen het al donker was,
stelde mijn mevrouw dan ook voor alsnog een stukje te gaan lopen. En zo gingen we dus. Zij bepaalde de route en nam me mee naar het park, wat feitelijk een soort van sportpark was. We slingerden een beetje door het park, tot ze resoluut afsloeg richting het clubgebouw van 1 van de verenigingen die op dat park actief was. Bij dat gebouw hield ze plotseling stil, en richtte het woord tot me. "Jij gaat hier in de hoek staan" zei ze op strenge toon. Ik vroeg haar of ze wel goed bij haar hoofd was, en als ze me dan perse straf wilde geven, ze dat beter thuis kon doen. Maar ze bleef volhouden, en na nog wat tegenwerpingen begreep ik dat weerstand geen zin had, en ik liep op het hoekje van het clubgebouw af om in de hoek te gaan staan, terwijl ik ineens begreep dat ik doelbewust was meegenomen naar deze plaats.

Maar ik was nog niet van haar af. "Niet zo!" beet ze me toe. "Doe je jas uit". Ik vond het een beetje overdreven maar besloot haar toch maar haar zin te geven en deed mijn jas uit. Zo koud was het tenslotte niet. Maar ze was nog niet met me klaar. "En nu je jurk". Ik liep rood aan van woede en zei dat ik niet van plan was om hier in mijn ondergoed te gaan staan. Maar ze hield voet bij stuk. "Dat ga je wel" beet ze me toe, en om haar woorden kracht bij te zetten toverde ze uit haar tas een schaar. "Als je hem zelf niet uit doet knip ik hem van je lijf." Opnieuw bleek dat protest geen zin had, en nog steeds bedreigd door de schaar ontdeed ik me van mijn jurkje. Daar stond ik in mijn beha en slipje in het park. "Goed zo" sprak ze, toen ik de jurk aan haar had overhandigd, en ze pakte me bij mijn arm en zette me in de hoek, waar ik als een klein meisje moest staan met mijn handen op mijn rug. Om zich daarvan te verzekeren deed mijn mevrouw me handboeien om. Ik sputterde nog wat tegen waarop ze direct reageerde met "Je praat teveel." Ik wist wat dat betekende. Als ze zei dat ik teveel praatte moest ik mijn ballgag in. Ik had het nog
nauwelijks bedacht of de bal verscheen voor mijn gezicht, en werd met de nodige dwang in mijn mondje geduwd. Ze trok hem nog strakker aan dan gebruikelijk zodat ik echt niets uit kon brengen. "Zo" sprak ze. "En zo blijf je keurig staan zolang als ik dat nodig voor je vind." En daar stond ik dan met mijn neus in de hoek, mijn handen geboeid, en mijn mond gesnoerd, continu bewaakt door mevrouw. Mijn gedachten vlogen alle kanten op. Doodsbang was ik dat er anderen langs zouden komen, en in het indirecte schijnsel van een paar lantaarnpalen moest ik wel opvallen, in mijn sneeuwwitte beha en slip tegen de donkere muur. Het scheen mevrouw niet te deren.

Naar mate de tijd verstreek en ik gewend raakte aan het in de verte langskomende verkeer, het geritsel van de bladeren en alle andere geluiden werd ik wat rustiger, en begon de spanning zich op een andere manier te uiten in mijn broekje. Het was eigenlijk hoogst opwindend hier zo te moeten staan, regelmatig gecorrigeerd door mevrouw als ik volgens haar niet netjes of stil genoeg in de hoek stond. Ze bleek ook niet van zins me snel uit mijn lijden te verlossen, en hoe langer, schijnbaar eindelozer ik er stond, hoe meer opgewonden ik raakte. Ik had geen idee hoe lang ze me al liet staan, maar inmiddels wist ik niet meer of ik nu grraag mijn kleren terug en naar huis wilde, of liever nog wat langer genieten van mijn straf in mijn beha en slipje. Maar die keus had ik niet, want ik mocht gewoon de hoek niet
uit van mijn mevrouw. Inmiddels, er moeten toch minimaal wel een 2 uur voorbij zijn gegaan, sta ik al geruime tijd doodstil, en door het late tijdstip zijn er nauwelijks geluiden meer te horen. Ik schrik op als mevrouw nog eens het woord tot me richt. Ze blijkt vlak achter me te staan. "Je krijgt nog wat extra straf" klinkt het, en ik moet
een stap naar achter doen. Een paar handen komen om me heen, mijn broekje wordt naar voren getrokken, en ik voel hoe er iets in gestopt wordt. Ze friemelt nog wat, tot hetgeen in mijn broekje is gestopt begint te trillen. Mijn hemel, ze heeft me voorzien van een trillende dildo. "En nu terug de hoek in" zegt ze. "Dat ding blijft voorlopig aan." Met mijn handen op mijn rug geboeid kan ik er ook niets aan doen. Met mijn geest tracht ik weerstand te bieden aan de dildo, totdat dat na een poosje ook niet meer lukt, en omdat ik door mijn ballgag ook niet kan kreunen gaat mijn broekje in stilte vol, zo heftig als ik het nog nooit heb beleefd. Pas nadat ik nog een poosje met mijn vol gekledderde broekje in de hoek heb gestaan is mijn heerlijke straf eindelijk voorbij.