De zondag van Petra en de maandag erop naar het werk

Geplaatst door: travsaskia op 13-10-17

De zondag verliep rustig voor Petra. Astrid had andere afspraken en Petra zat rustig thuis op de bank. Ze had uren voor de spiegel gestaan om haar nieuwe kapsel te bekijken. Ze had voortdurend een mengeling van gevoelens van ‘dit kan wel en dit kan niet’. Maar er was geen weg terug. Ook niet toen tante Saskia om een uur of elf aanbelde. ‘Zo, je wordt al aardig sletterig, dat kapsel is een goede basis om je morgen mee in verlegenheid te brengen op je werk’, zei tante Saskia. Petra keek verlegen naar de grond en zei niets. ‘Morgen heb je dus je blouse aan, je legging en daaronder je kousen. Ik blijf komende nacht hier, ik zal je belonen voor hetgeen je bereikt hebt. We zullen lol hebben, maar morgen ga je een zware dag tegemoet.
Die lol was er inderdaad. Ik werd na het avondeten meegenomen. Ik kreeg een zentai pak van tante Saskia en dat moest ik aantrekken, inclusief masker. Ik kon er nog net de contouren doorheen zien om te zien waar ik liep. Ik moest naar buiten, dat vond ik heel eng. ‘Niet protesteren meisje, je weet wat er dan gebeurt’.
Ik moest instappen en tante reed weg. We reden in de richting van recreatiepark Spaarnwoude vlakbij Halfweg. Ik moest uitstappen, we stonde bij het NS station op de parkeerplaats. Ik kreeg een halsband om en die werd heel strak aangetrokken, waardoor het ademen wat moeizamder ging. Het was donker en op zondag waren er nauwelijks auto’s, dus dat stelde me gerust. Vanaf dat P terrein kan je zo het bos in, en tante nam me hardhandig mee. In het bos, moest ik uiteindelijk bij een boom staan en werd ik vastgebonden. Ik werd zo geil als boter en tante voelde af en toe aan de knobbel in mijn broek. Ik kreunde van genot. Maar dat werd snel de kop in gedrukte door een ballgag.

Nadat tante alles had gedaan, zei zei: ‘Nou dag hoor, je ziet me later wel terug.’ Ik kon niets zeggen, ik was machteloos en alleen en verlaten in het bos. Dat duurde naar mijn gevoel zeker een uur. Het werd stiller en donkerder. Op een gegeven moment hoorde ik wat geritsel. Ik dacht dat het tante was en kreunde wat. Het ristje in het kruis van het zentai pak ging open en mijn klit sprong eruit en werd meteen hard. Ik dacht dat tante me ging pijpen. Het was inderdaad heerlijk. Toen ik klaar kwam zei een stem: ‘Denk hier morgenochtend maar aan terug wanneer je koffie voor me inschenkt.’ En weer hoorde ik geritsel en weg was ze. Dat was dus Astrid, wat heeft ze me heerlijk klaar laten komen. Het duurde nog zeker een half uur voordat ik door tante werd losgemaakt. Ze zei niets en liet de ballgag in mijn mond zitten. Met masker op werd ik in de auto gezet en naar huis gebracht. Tante zei: ‘Je gaat nu rustig slapen, morgen heb je een drukke dag voor de boeg, er gaat een hoop gebeuren.’ Tante maakte de ballgag los en verwijderde het masker en keek Petra aan. ‘Je bent blij he, zo een lekker spel, zo lekker klaargekomen?’ ‘Ja tante, dat was allemaal heel fijn.’ ‘Er komt meer meisje, maar je gaat ook door diepe dalen, dat merk je morgen wel.’ De volgende ochtend had tante de kleding al neergelegd. De blouse, de legging, de kousen, maar nu ook laarsjes en een bh’tje met vulling. Petra schrok ervan en probeerde al te protesteren. ‘Pas op he, één teken van protest en het hele verhaal is klaar. Je contract wordt ontbonden en je zit mij nooit meer.’ Dat wilde Petra niet en zei uiteindelijk: ‘Oke, oke, ik doe wat ik uiteindelijk wel graag wil, maar ben zo bang.’ ‘Dat snap ik meisje, je diepe dal komt vandaag, maar weet dat het uiteindelijk goed zal gaan. Nou schiet op, trek aan die handel, ik breng je zo naar je werk.’

Ze zaten in de auto, Peter dus 100% als Petra. Er was niets meer van Peter over. Tante had haar netjes opgemaakt nadat de voormalige Peter zich goed had geschoren. Ze zeiden niets tegen elkaar, maar toen Petra in de spiegel keek, was ze verbluft over het resultaat. Maar tegelijkerijd zo ontzettend bang voor de reacties op kantoor. Ze stonden voor de deur van het kantoor. Astrid kwam aanlopen en deed de deur van de auto open. Kennelijk was dat al afgesproken. Tante zei niets en reed snel weg. Daar stond ik dan met Astrid. Ze zei: ‘Nu je vuurdoop Petra, maar ik help je.’ Echt geruststellend was dat niet. We stonden gelukkig met z’n tweetjes in de lift. Toen de afdeling op. Astrid zie hardop: ‘Jongens en meiden, dit was Peter en is nu Petra. Graag respect he, dit valt voor haar niet mee.’ Op de afdeling zag Petra de mensen met verwonderde blikken staan. Het leek een eeuwigheid te duren. Verschillende mensen begonnen te lachen, anderen zeiden niet en een paar mensen hadden negatieve opmerkingen. Zoiets als: ‘Nou ja zeg, Peter, je kunt het hier verder wel vergeten.’ Astrid greep meteen in en zei: ‘Jongens, Peter is door zijn uiterlijk niet anders geworden, zijn werk zal er niet minder om zijn. Dit is gewoon zoals hij zich voelt. Veel vrijer dan Peter zich ook zou kunnen voelen. Zijn werk zal er niet onder lijden, hij is zoals ‘zij’ is. Nee, hij wordt geen vrouw in tecnische zin, althans nu nog niet, technisch gezien blijft hij Peter, maar voelt zich gewoon veel vrouwelijker, dus vandaar deze uitingen daarvan. Het is niet schokkend, het is netjes, beschaaft en dus verwacht ik van jullie een soortgelijk gedrag.’ Iemand begon te applaudiseren en zei: ‘Je hebt gelijk, Petra, je bent welkom, ik vind het knap dat je dit hebt gedaan. En kennelijk heeft Astrid je geholpen. Complimenten!.’ Meer mensen volgden met het applaus, maar lang niet iedereen. Sommigen liepen weg en gingen aan het werk. Logisch dat er hier en daar onbegrip is.

De directeur vroeg Petra even op kantoor te komen en zei: ‘Peter, uhhh Petra, ik ben een ruimdekend mens, maar ook ik moet hier aan wennen. Je bent een goede werknemer en ik wil je niet kwijt. Als je werk hier niet onder lijdt, dan mag je wat mij betreft als Petra hier blijven werken. Ik zal ervoor zorgen dat de mensen je accepteren, zoals je bent.’ ‘Dank U meneer’, zei Petra verlegen.
Wordt vervolgd.