Ik bel zo af en toe met een Meesteres op één van de bekende 06 lijnen. Tijdens het ‘Saskia’ zijn, ben ik graag gekleed in lycra kleding en wandel dan doorgaans op afgelegen plekken of parkeerplaatsen bij NS stations. Ik wacht dan altijd in mijn auto totdat ik vrouwen zie. Als Saskia ben ik graag lesbisch en wil weten hoe vrouwen dan op mij reageren.

Ik heb daarbij dan de wens dat ik aangelijnd door een Meesteres aan deze vrouwen wordt getoond. Dat ik dan wordt uitgelachen en/of vernederd windt mij erg op. Vooral als de Meesteres daar dan nog een schepje bovenop doet. Van de week sprak ik met een Meesteres die ik wel vaker sprak en zij beloofde mijn wens in vervulling te laten gaan. Ik kreeg een lijstje met instructies en moest ‘bij wijze van contract’ het woord ‘AKKOORD’ terugsturen om mezelf te verplichten aan de eisen te voldoen.

• trek je zwarte glimmende zentai pak aan met rits in je kruis, masker zet je nog niet op

• sluit je electro stimulatie aan op balzak en eikel

• pik strak naar achteren afplakken met duct tape

• doe je rubberen buttplug in met de ring om pik en balzak

• leren jasje aan, met in binnenzak je electro kastje om de stimulatie te regelen

• neem je pruik op met lang blond haar mee

• draag je cup DD siliconen borsten

• laarsjes met haak 5-6 cm

• halsband en riem meenemen

• kom vrijdagochtend om 08:30 naar de P plaats bij station Halfweg

• tijdens het spel zeg jij absoluut niets

Ik schrok een beetje van het tijdstip, omdat het juist dan erg druk is. Dat had de Meesteres natuurlijk expres gedaan. Ik kom daar wel vaker, maar dan midden op de dag, dan is het doorgaans veel rustiger.

De nacht van donderdag op vrijdag kon ik nauwelijks slapen van de spanning. Ik stond om half zeven onder de douche om me voor te bereiden. Ik deed wat er van me werd gevraagd. Ik was in de loop van de tijd handig geworden met electro sex en vond het heerlijk om op die manier mt mezelf te spelen. Ik sloot de elektrodes aan en probeerde even of alles goed werkt. Mijn pik reageerde meteen, maar ik moest mezelf inhouden, omdat mijn pik strak naar achteren geplakt moest worden voor het verkrijgen van een mooi vrouwelijk kruis. Ook daarin was ik behoorlijk handig geworden. Na het plaatsen van de buttplug plakte ik het ‘hele zaakje’ dicht. Ook dat voelde lekker, maar mijn pik kon geen kant meer op. het draadje van de electro stimulatie was lang genoeg om later in de binnenzak van mijn leren jasje aangesloten te kunnen worden op het kastje, welke de stroomsterkte regelde.

Ik trok mijn meest glimmende zentai pak aan, hetgeen een streling is voor mijn hele lijf. Met mijn heerlijke cup DD borsten zat het pak ook lekker strak op mijn bovenlijf. Armen, handen, alles wat bedekt, het masker (zonder openingen voor mond en ogen), hoefde ik nog niet op te zetten, ik moest immers nog een einde rijden. Laarsjes aan, pruik op en mijn korte leren jasje, waardoor mijn vrouwenkontje goed zichtbaar bleef met de bilnaad goed zichtbaar en strak. Mmmmm, wat zou ik een bekijks hebben. Halsband en riem lagen in de auto, het electro kastje stak ik in mijn binnenzak, maar sloot het draadje nog niet aan, ik moest immers 20 minuten rijden en dan zou ik misschien voortijdig klaarkomen. Dat zou zeker niet de bedoeling zijn.

Ik kwam iets te vroeg aan op de parkeerplaats en bleef (zoals was afgesproken) netjes in de auto zitten. Het was erg druk, dat maakte me zenuwachtig. Want er liep niet alleen vrouwen, maar vooral ook veel mannen die vanuit de auto hun reis voortzetten via de trein. Ik wist niet wat voor auto de Meesteres had, ik had wel mijn merk, type en kleur doorgegeven. Ze zou mij wel opzoeken. Dus ik wachtte dat moment rustig af. Ik had de deuren ontgrendeld, zoals opgedragen. Ik luisterde al enige minuten naar de radio toen het linker achterportier openging. Ik had er niet op gerekend dat ik Haar niet meteen zou zien en zeker niet dat ze achter in zou stappen. En ook nog eens precies achter mij.

Ze zei slechts: ‘Doe je masker op en doe je halsband zo strak mogelijk om.’ Ik zei niets en deed slechts wat me werd opgedragen. Na het opzetten van het masker en dus het dichtrekken van het ritje achter op mijn hoofd deed ik de halsband om. Kennelijk vond ze de halsband niet strak genoeg zitten en trok de band nog een gaatje verder. Dat had wel effect op mijn ademhaling door het gesloten masker heen. Maar ook wel zodanig dat ik de spanning in mijn voelde toenemen.

‘Uitstappen en netjes voor de auto gaan staan!’, zei ze op gebiedende toon. Ik kon nog net wat contouren zien van de omgeving waar ik liep, zodat ik zelfstandig voor de auto kon gaan staan. Ze kwam voor me staan en klikte de riem aan de halsband. Op dat moment zag ik dat er mensen voorbij liep en ze mompelden wat en er lachten ook wat mensen om hetgeen zij zagen. Er was op dat moment geen gevoel van opwinding, de angst overheerste. Vooral in de wetenschap dat nu ook mannen naar me keken. Ik stelde mezelf een beetje gerust dat ik niet als man werd herkend. Ik had immers een masker op. Dat gevoel van veiligheid duurde maar kort. Toen er wat meer mensen langsliepen en dus ook mompelend en lachten reageerden, zei ze: ‘Nou Peter, we moeten deze mensen toch laten zien dat je als man graag een travestie sletje bent, een lesbisch sletje nog wel, dus je moet wel een pruik op.’ Een net voorbij lopende vrouw zei: ‘O, is het een man? Wat leuk zeg.’ De Meesteres zei: ‘Het is geen man, het is een smerige lesbische travestie slet, die vandaag een lesje nodig heeft.’ De vrouw moest lachen en zei tegen de Meesters: ‘Nou succes met haar, U zult er vast wel raad mee weten.’

Ik had mijn pruik en de Meesteres trok aan me ten teken dat we zouden gaan lopen. Ik liep rustig achter haar aan. Ik kon niet zien wat Zij aan had, maar de contouren lieten wel zien dat ook zij een soort catsuit aan had. Van welk materiaal wist ik niet, dat was door het masker niet te zien. In de verwachting dat we het bos in zouden lopen, voelde ik me rustiger worden, weg uit de drukte. Maar dat was een flinke vergissing. ‘De trap op slet’, ze ze hard terwijl er diverse mensen naast mij ook de trap opgingen om naar het perron te gaan. Ik kreeg het warm in mijn pak, ik had nooit gedacht dat ik zo de trein in zou moeten. Ik zou zelfs strafbaar zijn omdat mijn gezicht volledig bedekt was. De angst sloeg mij om het hart. Het was druk in de trein en ik had de gedachte dat iedereen naar mee keek. En waarschijnlijk was dat ook zo. De Meesteres ging zitten en zei hardop: ‘Jij blijft staan slet, zitten is voor de mensen.’

De trein ging rijden, ik had het gevoel dat we richting A’dam Centraal gingen, maar dat wist ik niet zeker. Eigenlijk gebeurde er onderweg vrij weinig. Met nog twee stations tussen Halfweg en Centraal verliep de reis redelijk gewoon, merkte ik tot mijn eigen verbazing. Natuurlijk lachende en mompelende mensen, maar zelfs daar leek ik aan te wennen. De trein naderde Centraal Station, dat werd in de trein omgeroepen. Ik zou daar mijn vuurdoop moeten doorstaan, omdat ik daar in een grote mensenmassa terecht zou komen. Al die tijd had ik niets gezegd tegen de Meesteres. De trein stond stil en liep pas achter de Meesteres aan toen zij aan de riem trok. Op het perron gebeurde iets wat ik niet had verwacht. ‘Komt u maar met ons mee voor verhoor’, zei een vrouwenstem. Ik zag de contouren van twee mensen vlak voor mij en had het vermoeden dat ik werd opgepakt door de politie. De Meesteres zei: ‘Hier, neemt u deze slet maar mee hoor, ze moet eens even goed de les geleerd worden.’ De vrouwelijke agent zei: ‘Gaat U ook maar even mee, want wellicht hebben we ook uw verklaring nodig om te bepalen wat we hiermee gaan doen.’ De Meesteres zei niets en liep mee. We liepen het perron af naar beneden. Daar stond een busje en ik werd achterin gezet, ik kreeg handboeien om. Ik wilde protesteren maar deed het niet. De Meesteres zat voorin en de agenda zat naast me. Ik had het gevoel dat ze me de hele rit met verbazing aankeek. Na ongeveer 10 minuten rijden kwamen we (naar mijn gevoel) bij het bureau aan. Geboeid moest ik uitsappen. De agente zei tegen de Meesteres: ‘Houdt U haar even vast, dan kunnen we zo naar binnen voor verhoor.’

Eenmaal binnen nam de agenda mij over. ‘Zo, komt U maar mee nar onze verhoorkamer.’ Tegen de Meesteres zei ze: ‘Blijft U maar even wachten, U kunt voor de verhoorkamer zitten en een kopje koffie pakken.’ Ik was dus alleen met de agente. ‘Zitten’, zei ze op gebiedende toon. Ik ging zitten, zij kwam tegenover mij zitten. ‘Zo slet, dit kunnen we op twee manier oplossen. Je betaalt de boete van 250 euro, je zet je masker af en dan laten we je gaan.’ Het was even stil. Ik baalde behoorlijk, dit was een flinke boete. Ze vervolgde: ‘De andere optie is: ‘Je betaalt je Meesteres die 250 euro en daarna ben je van mij. Ik maak dan een contract voor je voor onbepaalde tijd en ik bezit je dan op gezette tijden en je doet wat ik zeg.’ Weer was het stil, ik wist niet wat ik moest kiezen. De afspraak met de Meesteres was geheel vrijwillig, er zou dan niet automatisch een vervolg komen. Met nu 250 euro betalen als boete, zou de zaak afgehandeld zijn, maar wist ik ook niet of er nog meer ‘lol’ zou komen. 250 betalen aan de Meesteres zou mij overleveren aan een agente voor onbepaalde tijd. ‘Nou, komt er nog een antwoord? Koop je die Meesteres af of betaal je de boete?’

Zonder dat ik het me realiseerde wat de gevolgen zouden zijn, zei ik zomaar: ‘Ik betaal de Meesteres 250 euro’. ‘Goed zo sletje’, zei de agente lachend en streelde mijn kruis. Ze deed de deur open en zei tegen de Meesteres: ‘Komt U maar binnen, Uw slet heeft besloten de boete aan U te vergoeden. U kunt daarna gaan, ik neem de verdere behandeling van U over. Nog vragen?’ ‘Uhhhh, nee, ik ben wel verbaasd over deze gang van zaken. Waarom betaalt zij de boete niet gewoon zodat ik haar weer mag meenemen?’ ‘Dat wil ze niet’, zei de agente op gebiedende toon, nog bijna dominanter dan de Meesters zelf. Ik betaalde de 250 euro aan de Meesteres. Ze pakte het geld aan en zei: ‘Nou Saskia, dit had ik niet verwacht, maar goed, je hebt je keuze gemaakt.’ Ze liep weg zonder verder wat te zeggen.

Ik was weer samen met de agente. Ze zei: ‘Ik moet mijn dienst nog afmaken, dus ik zet je vast in de kleinste cel die we hebben. Ik ben over 4 uur klaar, dan neem ik je persoonlijk mee.’ Ik liep achter haar aan en ze hield me vast bij de riem. Twee vrouwelijke collega’s lachten en zeiden: ‘Zo Yvonne, heb je er weer eens eentje aan de haak kunnen slaan die de wet had overtreden?’ Ze zei: ‘Ja, ze gaat de cel in, zorg ervoor dat ze aan niets tekort komt, ik heb nog vier uur dienst.'

We liepen een paar trappen af en we kwamen kennelijk in een soort kelder onder het politie bureau. Het was er donker, ik zag door mijn masker zelfs geen contouren meer. ‘Spreid je armen en benen’, zei Yvonne op gebiedende toon. Ik deed wat gezegd werd en voelde dat de handboeien werden vastgezet. Ik kreeg ook enkelboeien om en ook die werden vastgezet. ‘Ahhhh’, zei ze sadistisch lachend, ‘Je hebt een kick voor electro.’ Kennelijk zag ze het draadje, ze volgde het draadje en kwam uit bij het kastje, wat nog steeds uit stond. ‘Nou tijdens je eenzame opsluiting hier zullen mijn collega’s af en toe even komen kijken hoe het met je gaat. Ik zal ze even over dit kastje vertellen’. Ik schreeuwde het uit van de prijs, doordat ze de schakelaar even aanzette en meteen op vol vermogen zette. Ze lachte me uit en zei; “Zo sletje, dit was het even, ik ga weer aan de slag en ik haal je over 4 uur op. Maar maak je geen zorgen, mijn collega’s komen best wel eens lang om je toestand te beoordelen.’

Wordt vervolgd