Eerlijk vertel ik haar waar ik sinds mijn puberteit mee heb geworsteld. Het geniep. Mijn twijfels, de drang in me die steeds urgenter is geworden. Mijn oprechte gevoelens voor haar toen, maar ook nu. Hoe ik gelukkig ik me nu voel. Tranen wellen op in mijn ogen, branden achter de lange wimpers, hoe bevrijdend om dit te kunnen vertellen aan mijn vrouw. Buikkrampen de hele ochtend al over dit moment, deze ontmoeting. Hoe zal ze reageren? 

"Dag Lieke, mag ik naast je komen zitten?" zeg ik wanneer ik vlak naast haar sta. Heb haar gebeld voor deze afspraak. Aangedrongen op een afspraak, uitgelegd dat het essentieel, meer dan belangrijk  is, moet haar spreken. Kan dat niet in ons eigen huis. Haar directe vragen omzeilend, uitgelegd dat ze het ter plekke wel zou begrijpen. "Heb je een ander?" klinkt het door de telefoon. "Geef me de kans het je te vertellen, Lieke, dit kan niet telefonisch. Ze stemt in. Een terras middenin het park.

Gelukkig is het niet druk. Zie haar zitten, belt mobiel. Bloednerveus ben ik, met Lein aan het ontbijt opnieuw besproken, ze stelt me op het gemak, geeft vertrouwen aan mijn besluit, wat een indrukwekkende vrouw ik ben in doen en laten, voor onbekenden geen enkele twijfel. Dat doet goed. Wakker gelegen wat ik zal dragen. Nog eens als man? Dat wil ik niet meer, de keuze is gemaakt. De realiteit onder ogen zien, de realiteit is dat ik Fay ben. Marjolein helpt me opnieuw bij het aankleden. Vraagt waar ik me het meest zeker in voel. Kies voor mijn nieuwe, groene bodycon jurk. Strak corset, heel lichtzwarte kousen aan de jarretelles, zwarte pumps, oogt en voelt formidabel, helemaal als Lein zich vakkundig ontfermt over de opmaak van mijn gezicht. Klikt een dunzilver kettinkje met een pareltje om mijn hals, mijn nieuwe oorbellen volmaken. In de grote spiegel staan we naast elkaar, hand in hand. "Een prachtig plaatje Fay, vrouwelijker dan menige vrouw." Ze zet me af, het laatste stuk wil ik wandelen om moed te verzamelen. Rustig te worden. 

Lieke kijkt op, verbaasd. Keek wel op toen ik naderde, maar ging nietsvermoedend door op haar telefoon kijken. Scant nu mijn gezicht, slaat hand voor de mond, trekt wit weg als herkenning eindelijk doorbreekt. Ga naast haar zitten, mijn hand in een vrouwelijk gebaar onder de jurk door voor ik plaatsneem, sla mijn knieën over elkaar. Strijk een lok naar achter. Probeer te ontspannen. "Ik ben Fay, fijn dat je me hier wil ontmoeten, heb je veel te vertellen."

Met horten en stoten komt mijn verhaal er uit, diep een tissue uit mijn tasje om vochtige ogen te deppen, onbewust van dit vrouwelijk gebaar, verzeker dat het allemaal zeker niet aan haar ligt, ze een fantastische vrouw is, frommel nerveus met de zakdoek, blijf haar in de ogen kijken, voel mijn wangen gloeien. De afgelopen week zijn de doorslag geweest. Zeg nog even niets over de doorbraak door Marjolein en Hugo. Zinnen rollen uit mijn mond, ongemerkt haar hand gepakt.  

Ze schudt geschokt haar lieve hoofdje. Kijkt me lang zwijgend diep nadenkend aan. "Dapper van je. Dat je de stap durft te zetten, het me als Fay kan vertellen." Tranen biggelen over haar gezicht, geef haar mijn tissue. "Ik weet alleen niet hoe hier mee om te gaan, dit ........ dit is zo onverwacht .... nooit in mijn denken voorgekomen .... dacht dat je een ander had........weet niet of ik wel zo met je kan leven ......moet ik over nadenken....tijd voor nodig." Ben opgelucht dat ze me niet bij voorbaat veroordeeld.

Wandelen door het park, naast elkaar, dit keer pakt zij m'n hand vast. Tientallen vragen rollen dan uit haar mond, verbijsterd als ik vertel dat ik haar kleding heb gebruikt, nu al anderhalve week als Fay leef, grote verbaasde ogen wanneer ik over mijn bedrijf vertel door Fay overgenomen inmiddels. Op alles geef ik eerlijk antwoord. Op alles, maar nog niets over Lein en Hugo. Leg uit, dat ik snap dat ze tijd nodig heeft, inmiddels ander tijdelijk verblijf gevonden. Stil wandelen we door, onze hakken tikken op de stenen.

"Hoe was je buitenlandtrip, Lieke?" Ze start over haar hotel, werkcontacten, belevenissen te praten. Onderbreek haar zachtjes: "zag je in Maatricht." Verbaasd kijkt ze opzij, laat me los, "Huh ... Maastricht .....ik was niet .... jij daar ...?" Ik neem haar op, staan stil, tegenover elkaar. Lieke bloost diep, hakkelt onsamenhangend, komt niets uit. "Twee dagen geleden waren we tegelijk in hetzelfde toilet ......." Verbijstering. Schrik in haar ogen. "Kort donker haar, bril, naast elkaar handen wassen ..." Het kwartje valt. Slaat handen voor de mond, ogen beschaamd neer. Buigt hoofd, barst in tranen uit, schokschoudert. Valt in mijn armen, duwt geschrokken zich van me af. Biecht haar geheim en plannen op. 

Terug op het terras, wijn voor de emoties. Schuldige blikken naar elkaar. Worden het eens ons eigen weg te gaan. Hartzeer in mijn borst. Tranen wellen weer bij ons beiden. "Pas op je mascara," glimlacht Lieke. "Wil je wel complimenteren hoor, je ziet er werkelijk in alles als een echte, gave vrouw uit." Huilend kus ik haar hand.

Marjolein pikt me op. Zwijgend zitten we naast elkaar, ze stuurt behendig door het drukke verkeer naar huis. Uiteindelijk hebben Lieke en ik met een dikke knuffel afscheid genomen, beloofd elkaar binnenkort weer te ontmoeten, zal nog veel geregeld moeten worden. Voelde haar blikken branden terwijl ik wegliep, "En ..............," informeert Lein, thuis gekomen, " hoe is het gegaan, hoe is het met je?" Trillende lippen, brandende ogen, "Zullen we een strandwandeling doen, Lein, de hond meenemen?" hees, dikke keel. "Prima plan, Fay" Vlot trek ik wat anders, gemakkelijkers aan. Dun katoenen jurkje. 

Lopen langs de waterlijn, blote voeten, de hond uitgelaten rennend, blaffend. 

Lein slaat een arm om mijn middel, onbedaarlijke huilbui overvalt me, schokschouderend, hikkend, snikkend vertel ik alles. Verdriet, vooral opluchting lopen in elkaar steeds over. Realiseer me dat het nu werkelijk definitief is, alleen nog maar een weg vooruit. Fay is een feit.