Eindelijk is het zover, na jaren chatten en cammen kom ik naar je toe. Hoe vaak heb je me wel niet uitgenodigd, soms impliciet soms expliciet? Ik ben de tel inmiddels kwijtgeraakt. Altijd was ik vaag: "ja, leuk misschien later?" of "ja, leuk maar nu komt het net niet goed uit, wat dacht je van volgende week?", waarna ik meestal toegaf toch niet te durven. Ik weet dat het je frustreerde maar kon er niks aan doen, ik durfde echt niet, ook al wilde ik het op het moment wel. 

Telkens als je me uitnodigde begon mijn hart sneller te kloppen, "ja! nu gaat het gebeuren! Ik wil dit zo graag!", maar telkens overwon de de angst voor het onbekende het van het gevoel. Het was niet mijn bedoeling je hoop te geven en het dan weer weg te nemen, ik haatte mezelf er enorm van. "Zo ben ik niet, waarom zeg ik niet gewoon duidelijk nee en laat het daarbij!?". Maar ik kon geen duidelijk 'nee' zeggen, want ik wist dat ik dit wilde en dat ik in al die jaren nog nooit iemand tegen was gekomen die ik zoveel vertrouwde als jou.

Daarom was het nu tijd om de stoute schoenen (hakjes heb ik nog niet) aan te trekken en je te vragen om mij nog eenmaal uit te nodigen. Dit deed je en ditmaal was mijn antwoord een eenduidig 'Ja, ik wil!'. We spraken een dag en tijdstip af: zaterdag om 16:00 uur 's middags. Je gaf me te kennen dat ik mijn meisjeskleren mee kon nemen en me bij jou kon omkleden. Mijn hart bonsde in mijn keel, "gaan ik dit echt doen? Wat als het nou meteen niks is, dan durf ik echt niet zomaar weg te gaan. Ik ben zo bang!". Ik probeerde rustig te blijven maar dat was best lastig. Onwillekeurig schaamde ik me toch een beetje voor mijn meisjes-zijn, ookal is dat juist wat ons bindt.

Toen het eenmaal zaterdag was stopte ik mijn kleren in een grote tas en stapte op de fiets richting jou. Je had me aangeboden dat ik mijn kleren bij jou kon achterlaten omdat het in verband met mijn woonsituatie steeds lastiger werd ze te verstoppen. Onderweg stopte ik nog even bij het winkelcentrum om makeup te komen. Niks bijzonders, wat lippenstift, oogschaduw, foundation, mascara en nepwimpers. Over de lippenstift was ik wat onzeker, "wat als we gaan zoenen? nou ja, dat zien we dan wel weer". Bij jouw flat aangekomen sloegen de zenuwen weer toe "ga ik dit echt doen?", maar voor ik het wist had ik je nummer al ingetoetst en zei je door de intercom dat ik naar boven kon komen. Ik deed de deur open en liep een paar trappen op naar jou verdieping. Toen ik er bijna was begon ik te treuzelen "hoe ga ik hem begroeten" schoot er door me heen. "Moet ik hem gewoon een hand geven of een zoen of een knuffel of alle drie?" Wel vijf minuten bleef ik zo op de laatste trede van de trap, net om het hoekje, wachten tot ik mezelf weer onder controle had. Uiteindelijk overwon ik ook die laatste trede en liep naar je voordeur waar ik meteen aanbelde.