Al wat langer geleden woonde mijn hoog bejaarde vader een aantal jaren in een verzorgingshuis zoals die toen nog bestonden. Ik woonde in de buurt en kon hem dus zeer regelmatig bezoeken. In de kamer naast hem woonde een 90 jarige Indische vrouw en zo leerde ik Hetty kennen. Als ik met mijn vader een stukje ging wandelen ging zij ook vaak mee of we dronken samen koffie in het restaurant. Je kon zien dat Hetty ooit een hele knappe vrouw moest zijn geweest en dat zij van chique komaf was. In zekere zin was zij, ondanks haar verouderde huid, nog steeds mooi om te zien. Elke morgen werd zij door de verzorging van het huis ook geholpen met haar make up en werd ook haar haar weer piekfijn gedaan. Daarin was zij heel erg precies en mocht er niets vergeten worden, anders was Leiden in last. Elke veertien dagen bezocht ze trouw de interne kapsalon voor het verzorgen van haar grijs/blauw geverfde boblijn kapsel. Hetty droeg altijd mooie, smaakvolle en dure kleding met bijpassende chique schoenen en nylon benen. Ik heb haar nog nooit in een broek gezien, want ze droeg altijd een jurk of rok. Haar kleding werd gekocht en verzorgd door haar dochter, maar die woonde 100 km verderop en kon haar moeder niet zo vaak bezoeken als wellicht nodig was.

Zodoende werd ik langzaam maar zeker, naast mantelzorger voor mijn vader, ook mantelzorger voor Hetty. Ik deed alles in goed overleg met haar dochter met wie ik dus regelmatig contact had en zo groeide er een zekere band met dochter Arjanne en ontstond er zelfs een soort van vriendschappelijke relatie met haar. Als zij weer eens op bezoek kwam streelde ik haar mooie handen en gaven wij elkaar een knuffel. Arjanne was, net als haar moeder, een knappe vrouw met die enigszins mystieke Indische uitstraling en wij raakten steeds meer op elkaar gesteld. Ondertussen ging het met Hetty geestelijk snel minder en kreeg dementie steeds meer greep op haar. Als wij weer eens arm in arm een ommetje gingen doen vroeg ze steeds vaker aan mij waarom haar zoon niet langskwam. Ik had daar ook geen antwoord op en ik wist niet eens dat ze een zoon had. Ik besloot daarom om bij het eerstvolgend bezoek het aan Arjanne te vragen. Als antwoord kreeg ik te horen dat Hetty in de war was en zich niet meer alles goed kon herinneren. Dat ging zo een paar weken door en heel langzaam maar zeker werd mij wel duidelijk hoe de werkelijke situatie was. Arjanne werd namelijk geboren als jongen en heeft een groot gedeelte van haar leven als transgender geleefd en op haar 60e is zij full time als vrouw gaan leven. Dat was altijd haar grootste wens en innerlijke behoefte en sindsdien is zij een aantrekkelijke en knappe vrouw, die in alles wat zij doet zeer vrouwelijk overkomt. In onze vriendschapsrelatie is inmiddels ook iets van erotiek geslopen. Wij knuffelen graag en kunnen ook enorm genieten van onze penissen, waarbij frottage ons grootste gemeenschappelijke genot is. Hetty is inmiddels overleden net als mijn vader, maar de fijne relatie met Arjanne is bestendig en duurt voort. Het is heerlijk om een vriendin te hebben die ook nog eens gezegend is met een fraaie penis. Ik kan daar eindeloos van genieten.