Het heerlijk helende effect van high heels

Geplaatst door: Cynthia-Joelle op 29-03-22

Daar waren ze dan. Ein-de-lijk! Na anderhalve week wachten biepte het verlossende sms’je van Bpost op de smartphone. ‘Je pakje is beschikbaar in de Pakjesautomaat’. Mijn meisjeshart sloeg spontaan een slagje over. De heerlijke heels die ik een tijdje geleden op de webshop van een grote Duitse kledingketen had ontdekt waren bijna de mijne. Mijn vingers begonnen spontaan te jeuken.

Nog heel even en die prachtige elegante muiltjes van Steve Madden in maatje 43 zouden de mijne zijn. Schitterend van design, met kleine plateauzool, naaldhak van 12 cm en sierlijke dunne gespjes. En vooral: bezet met honderden minuscule strass-steentjes. Glamtastisch mooi! Ik was op slag stapelverliefd toen ik ze voor het eerst online zag staan. In m’n hoofd zag ik de ene na de andere combinatie met de leukste stukken uit m’n garderobe al aan me voorbijflitsen. Ik MOEST en ZOU ze hebben, al was het prijskaartje niet mis. Ze zouden bovendien ook mijn schoenencollectie, die nu nog discreet te verbergen is, weer vergroten. Maar het verlangen was te sterk. These babies would be mine, whatever it took.

Dus daar tikte het bedrag met één simpele handeling van m’n bankrekening. Geen weg terug. En dan dat vreemde, unieke gevoel. Die gemengde emotie van twijfel en spijt, maar tegelijk van trots en opwinding. Beseffen dat je zo’n dingen doet op ‘t scherp van de snede. Met de kans om ontdekt en ontbloot te worden. En toch: weten dat wat je net deed je straks weer zo’n heerlijk warm gevoel zal geven. De rush die je voelt bij de gedachte dat je binnen een paar dagen die relikwieën van vrouwelijkheid aan je voeten mag schuiven om er dan voorzichtig je eerste kleine pasjes mee te zetten. Het wekte een tinteling op, daar beneden.

De melding dat die prachtschoenen op amper twee kilometer van mijn voordeur op me lagen te wachten was heaven-sent. Precies wat ik nodig had om mijn dag goed te maken. En om de ellende van de voorbije twee jaar weer heel even te relativeren. Een anoniem en discreet pakket. Een banale kartonnen doos in een plastic wrapper. Maar de inhoud ervan was puur goud. Alsof die strassjes 24-karaats edelsteentjes waren. Het gaf me goudkoorts en de pakjesautomaat werd mijn Eldorado. Ik haalde de fiets van stal, gespte de fietstas eraan en zoefde de weg op, mijn hart bonzend in de keel. Een paar tellen later doemde de wonderwall bij de lokale delicatessezaak al voor me op. Fiets aan de kant, QR-code op de foon in aanslag en scannen tot de bevrijdende *klik*. Daar lagen ze, zomaar voor het grijpen. Mijn doos van Pandora. My precious. Mine, all mine.

Met mijn buit in de fietstas snel terug naar huis waar ik de doos niet snel genoeg kon openritsen. Eens het zijdepapier opzijschoof, onthulden ze zich, in volle glorie. De schittering was adembenemend. Het licht in de woonkamer brak in duizend schakeringen op de eerste steentjes die onder het beschermende papier vandaan piepten. Mijn adem stokte even. Voorzichtig wikkelde ik elke schoen uit het zijdepapier en daar stonden ze te pronken op tafel: my beautiful babies. Ik had het huis voor mezelf die dag, dus ik bevrijdde mezelf ter plekke van alle storende mannelijke kledij. Ik liet mijn benen in huidkleurige stay-ups glijden en trok mijn lilac body aan. Daar mijn nieuwe Brigitte Bardot bloemetjeskimono overheen en ik was ‘good to go’… klaar om mijn sprankelschoentjes de verwelkoming te geven die ze verdienden.

Eerst links. Ik liet mijn tenen onder de twee voorste straps glijden, tot bij de rand. Daarna schoof ik mijn hiel naar beneden, voorbij de gekruiste bandjes achteraan de schoen. Opluchting: de maat klopte. Ik haalde het enkelbandje door het gespje en spande aan tot het voorlaatste gaatje. Dat zat heerlijk. Tenen én hiel mooi binnen de basis van de schoen. Als gegoten, zoals het hoort. Ook schoen twee liet zich perfect aanpassen. A match made in heaven. Tijd voor het moment sûprème. Rechtopstaan. Even evenwicht zoeken. Diep ademhalen… en die eerst schuchtere pasjes zetten. Twaalf centimeter is niet niks, zo blijkt telkens weer. Maar als bij wonder — het zijn ten slotte frêle sandaaltjes — zitten de schoentjes stevig aan de voet en vangen ze de onzekerheid goed op. Al na enkele meters merk ik dat er wat elegantie in de tred komt (ik moét onthouden om kleinere pasjes te nemen). Het getik van de naaldhakken op de parketvloer klinkt hemels sexy. Het doet iets groeien onderin mijn kanten body. Na een paar keer een vast parcourtje door het huis gedaan te hebben — inclusief 2 x 18 trappen, hooray for me! — laat ik me voldaan op de bank neerglijden en bevrijd ik mijn opgerichte lid uit z’n beklemmende omhulsel. Terwijl ik met mijn smartphone nog enkele fotootjes maak van mijn nieuwste aanwinsten, raak ik almaar meer opgewonden. Ik spreid mijn dijen en leg mijn benen wijd over de rand van de bank zodat ik een perfect zicht heb op mijn fuck-me-heels. Met één vinger in mijn aarsje en één hand stevig om mijn harde girlypik geklemd werk ik me als snel naar een heerlijk hoogtepunt. Om daarna duizelend weg te dromen over de mooie avonturen die mijn heels en ik nog hopen te beleven … We zijn er klaar voor.