Je voelt het niet en als je het voelt is het vermoedelijk te laat.

Geplaatst door: christytv op 11-11-22

Wat ik hier vertel is absoluut geen geil verhaal maar ik vind dat ik het kan delen.
In de wetenschap dat “De kans op prostaatkanker neemt ook toe naarmate u ouder wordt. Bij mannen tussen de 50 en 60 jaar heeft zo'n 10 tot 30% prostaatkanker, terwijl dit bij mannen tussen de 70 en 80 jaar al 50 tot 70% is.” is er kans dat ook jij er ooit mee geconfronteerd wordt”. 

Mijn verhaal begint een jaar geleden ergens eind september/oktober 2021.
Het werd steeds moeilijker, de drang om te plassen werd vaak zo groot dat ik stante pede een wc moest opzoeken of bij het ontbreken ervan een boom of struik. Dit vroeg om verdere onderzoeken/oplossingen.

Mijn huisdokter schreef een echografie voor van mijn blaas en de omgelegen regionen. In afwachting van het resultaat maakte ik een afspraak met een uroloog die het zaakje verder zou onderzoeken.

Bij de echo eind december werd vastgesteld dat de prostaat vergroot was wat niet abnormaal is bij mannen vanaf een oudere leeftijd doch verder luidde de conclusie:

“Geen zones aangetoond die in aanmerking komen voor gerichte biopsie.”

Een geruststellende diagnose doch het probleem was niet van de baan.

Ondertussen was het ook het moment om, zoals ik reeds doe sinds mijn vijftigste op aanraden van mijn huisarts, voor een bloedonderzoek met daarbij het bepalen van de PSA, het “Prostaat Specifiek Antigeen” 5,03, in elk geval groter dan de 4,1 wat het mag zijn.

In 2020 was het 3,58, in 2021 was het 3,98. Dit was een te grote stijging wat bij de uroloog een belletje deed rinkelen. 

De man had zelf een echo-machine en wou die ook nog eens consulteren. Daarnaast vermeld het verslag : Bij rectaal toucher (een term die aanduidt dat de arts in kwestie een rectaal onderzoek gedaan heeft) is een sterk vergrote prostaat, globaal soepel met een kleine verharding ter hoogte van de basis. VERDACHT.

Een verwijzing voor een MRI van de prostaat en tegen de volgende consultatie opnieuw de PSA laten bepalen.

Een afspraak krijgen voor een MRI is niet eenvoudig. Het wordt begin mei vooraleer ik aan de beurt kan komen. De radioloog quoteert op 5, 0; geen sporen, 5; duidelijke sporen.
Ik krijg een 4 op het rapport. Conclusie: een biopsie is aangewezen, wat dan ook gebeurd enkele weken later. Bij een biopsie worden kleine stukjes vezel uit het lichaamsdeel getrokken die dan in een labo onderzocht worden.
De biopsie gebeurt onder plaatselijke verdoving langs de anus, door de endeldarm.

Er zijn leukere dingen langs daar doch pijnlijk is het niet, als nr 13 en 14 genomen worden is de verdoving verminderd waardoor het toch een heel klein beetje pijn doet.

Een week later mag ik op consultatie om het resultaat van het labo-onderzoek te horen.

En dat is een beetje minder. In twee van de veertien cylinders (zo wordt het staal genoemd dat bij de biopsie weggenomen wordt) is er een kleine hoeveelheid kankercellen gevonden.

Niets dramatisch maar het is er wel.

De uroloog vertelt dat er drie mogelijkheden zijn om dit te behandelen.

1 De evolutie wordt opgevolgd met om de vier maand bloedanalyse en eens per jaar een biopsie. Volgens de arts is dit erkend als curatief.

2 Een reeks bestralingen, gedurende veertig dagen elke dag naar het ziekenhuis. Kanttekening hierbij, misschien is er wel collateral damage en sneuvelen er ook gezonde cellen met incontinentie als gevolg of wordt de endeldarm beschadigd.

3 De prostaat operatief wegnemen. Ook bij deze oplossing is er kans op incontinentie en impotentie.

Gezien de kleine hoeveelheid slechte cellen kies ik voor optie één, niets doen en afwachten.
De dokter stelt voor om het te laten bezinken en een maandje later nog eens bij hem te komen om het resultaat van een multidisciplinaire vergadering, waar dit besproken zal worden, mede te delen en op basis daarvan een beslissing te nemen.
Dat is zonder mijn huisarts gerekend. Uiteraard heeft die de resultaten gekregen en bij een mijn bezoek aan haar krijg ik van zodra ik binnen ben tot ik terug buiten ga een pleidooi om voor een operatie te kiezen. Ik consulteer eveneens een andere uroloog die tot dezelfde conclusie komt want: “Uiteindelijk zal het er vermoedelijk toch van komen, nu is het duidelijk nog heel beperkt en is er voor zover we kunnen zien geen uitzaaiing, misschien komt het advies dan wel te laat en zal de schade veel groter zijn.”

Dat wordt eveneens mijn conclusie. Ik kies voor de operatie en dus de verwijdering van de prostaat. Op mijn vraag “indien ik voor optie één kies, curatief volgens u, verdwijnt de kanker dan?” is het antwoord: “U mag dat zo niet zien, het is indien nodig in combinatie met optie twee of drie”, dus uiteindelijk toch bestralen of opereren. Bij de laatste consultatie vóór de operatie krijg ik de raad om vooraf bekkenbodemspieroefeningen te doen bij een kinesist die hierin gespecialiseerd is. Ik leg meteen een afspraak vast, ik kan daar een week later op consultatie, drie weken vóór de operatie.

Het vraagt een beetje concentratie om die bekkenbodemspieren te lokaliseren maar al snel lukt het me om die gecontroleerd op te spannen en te ontspannen. Bij de volgende consults krijg ik dan ook grote onderscheiding voor mijn prestaties.

Op de dag van de operatie ben ik als eerste aan de beurt ‘s morgens rond acht uur.
De operatie duurt meer dan drie uur, onder volledige verdoving, ik zou niet anders gewild hebben. Eerst maken ze van mijn een ballon door in de buikholte lucht of een ander gas te blazen, waarna de chirurg zes tunnels graaft in mijn buik. De grootste opening ter hoogte van de navel, langs waar de prostaat in zijn geheel verwijdert wordt. Ik vind “tunnels” gepast omdat alle insneden op een lijn van 180° liggen ter hoogte van mijn navel. Ik dacht dat mijn prostaat veel lager zat. Eigenlijk zijn het miniscule sneetje van iets meer dan één centimeter behalve die aan mijn navel die een beetje groter is. De uroloog bedient de robot die met zijn vier armen alle bewerkingen doet.
Rond de prostaat is het een kluwen van kleine adertjes en heel wat zenuwen. Die dienen allemaal losgemaakt te worden zonder ze te beschadigen, dat is meteen de reden waarom de operatie zo lang duurt.

Door het verwijderen van de prostaat is de plasbuis eveneens onderbroken.
Die wordt aan elkaar genaaid met als resultaat dat er gedurende één week een sonde tot in de blaas zit om ervoor te zorgen dat de urine de wonde niet kan besmetten wat heel slecht zou zijn. Geen nood, de week nadien mag die er terug uit.
Ik heb geen last gehad van die sonde. Een beenzak dient wel regelmatig geleegd te worden maar dat is het minste. Ik mag de dag na de operatie naar huis. Met de wagen rijden mag niet, al zeker niet tot na het verwijderen van de sonde. Fietsen of een marathon lopen zal ook niet voor de eerste zes weken zijn, dat is meteen ook wat op mijn ziektebriefje staat. Zes weken verbod te werken of gewichten te heffen van meer dan één kilogram.

Gedurende vijf dagen neem ik preventief de hoeveelheid pijnstillers die voorgeschreven zijn. 

Als ik mijn buikspieren gebruik om recht te komen bvb, is het net of ik een spierverrekking heb. Pijn heb ik niet.

Ondertussen is het meer dan drie weken geleden dat ik mijn prostaat gedoneerd heb aan het ziekenhuis. Voor het laboresultaat (de prostaat wordt onderzocht om te zien of er in de snijvlakken kankercellen zijn) is het nog drie weken wachten.

Ik voel me heel goed, bij mij geen incontinentie of impotentie. Alles functioneert naar behoren, ik heb ondertussen al enkele heel goede orgasmes gehad maar wel met droog zaad. Klaarkomen is zoals voorheen, sperma is er echter niet meer.

Het is nog te vroeg om anaal geneukt te worden, daarvoor dient ik de volle zes weken geduld te hebben, die heb ik ook. Nadien wordt het gegarandeerd een groot feest waarvoor ik me helemaal transformeer.