Fietsen met buurman

Geplaatst door: linda1979 op 19-05-23

“Kerel, in die broek kan je echt niet mee hoor!” “Hoezo niet?”, vroeg ik verbaast. “Gast, alleen Mathieu van de Poel komt met zo’n witte fietsbroek weg. Je ziet ’t hele zaakje erin. Nu zie je bij Mathieu wel wat zitten, maar bij jou? Volgens mij moet je er een sokje bij stoppen!”, grapte Paul lachend. We stonden twee tellen buiten en Paul was erin geslaagd mijn trots wat te krenken. Ik had net een dikke €150 uitgegeven aan een mooie Assos-fietsbroek. Wit. Want staat goed bij mijn fiets. En ik was in het geheel dus niet op de hoogte waarom wit niet zo vaak verkocht werd. Al maakte de opmerking van Paul me wel in één keer duidelijk waarom er zoveel zwarte fietsbroeken zijn. “Maar goed’, zei Paul, “misschien heb je wel een bloedlul. Je weet wel, zo eentje die klein begint, maar als ‘ie eenmaal volstroomt lekker groot wordt. Maar dat weet Sylvia vast beter!” gevolgd door een dikke knipoog. Ondertussen keek ik naar de zwarte broek van Paul. Qua contouren leek daar een flink paar sokken in te zitten… Ik beelde me in hoe Paul er naakt uit zou zien, met een stijve lul. En hoe hij dan Tamara zou neuken. Die gedachte verdween overigens net zo snel als dat die kwam. “Paul, niet lullen, maar trappen,” zei ik. “Straks loop je weer te janken als we de Posbank opfietsen. Zwart sprint, wit wint. Ofzo. Kom, we gaan!” En zo vertrokken we voor een rondje op onze mountainbikes richting de Posbank.

Paul is spontane vent. Leuke buurman. Getrouwd met Tamara. Beiden ergens mid-veertig geloof ik. Gevalletje “beter goede buren dan een verre vriend”. Op een mooie dag doen we wel eens een koffietje of drankje bij elkaar in de tuin. Af en toe praatje over de heg. Over ’t weer. Soms ook een klus samen, zoals de carports van onze woningen schilderen. En zo zijn we ook samen aan het fietsen geslagen. Ik had al een mountainbike, maar die stond stof te verzamelen. Het waren Sylvia en Tamara die ons stimuleerden samen te gaan fietsen. En dat begon aardige vormen aan te nemen. In ieder geval iedere zaterdagochtend een ronde en soms bij mooi weer doordeweeks ook een kort ritje. De gesprekken onderweg gingen over van alles en nog wat. Gezeik op werk, muziek, laatste serie op Netflix, familiegedoe, appeltaart. Ook in die volgorde meestal.

Fysiek waren we allebei ook wel in orde. Zoals mid-veertigers bekend, niet meer de strakste lijven, maar van overgewicht was geen sprake. We hadden een tijd terug onze carports opnieuw geverfd…wel in bouwvakkerstijl. ’t Was mooi weer, dus ontbloot bovenlijf. Paul had een mooi torso, vond ik. Niet overdreven gespierd, maar je kon ‘m wel vragen om samen een wasmachine te versjouwen. Borstspieren waren aanwezig, niet al te veel lichaamsbeharing. Gewoon, prima lichamen voor onze leeftijd. Ook geen klachten van onze vrouwen wat dat betreft.

Het zou een standaardritje worden vandaag. Het bekende rondje van ongeveer 50km. Maar het zou geen makkelijke ronde worden. Door het droge weer van de laatste tijd hadden we de vorige keren ook al gemerkt dat het zand mul was en de intensiteit van onze ritjes qua “ploeter”-niveau aan het stijgen zijn. Helaas werd het wat minder standaard vandaag.

Het was een heel onbenulling moment waarop Paul niet uitkeek. Ik zag de kuil wel naderen, maar voor ik Paul kon waarschuwen zat zijn voorwiel er al middenin. En zoals altijd met valpartijen, leek de tijd vervolgens trager te verlopen. Als in slowmotion zag ik zijn stuur een kwart slag draaien, waardoor de energie van de voorwaartse snelheid in één keer werd omgezet in een lancering van Paul uit het zadel. De achterkant van de mountainbike kwam omhoog als een bokkend paard, met als enig doel de berijder er af te willen gooien. Dat lukte de mountainbike met gemak. Paul vloog voorover en rolde rechts richting de afscheiding van de mulle zandweg. Door het mulle zand kon ik zelf ook amper corrigeren waardoor ik op de inmiddels neergestorte fiets van Paul reed. Resultaat: ook mijn mountainbike steigerde en wierp me in dezelfde hoek als Paul. Alsof het een één-tweetje was tussen onze mountainbikes. Ik wist me op één been staande te houden, maar verloor vervolgens de balans volledig. Onhandig struikelde ik zo richting Paul en kwam vol bovenop ‘m terecht. Het waren een paar korte seconden die lang genoeg duurden om mijn brein het signaal te geven dat mijn lul het wel een lekker gevoel vond en snel meer bloed naar mijn lid te sturen. Binnen enkele seconden was mijn pik zo hard als een boomstronk en pronkte door mijn witte lycrabroek. Juist, waarvan Paul zei dat je alles kon zien. Snel rolde ik van Paul af, want die was ondertussen met hele andere zaken bezig. Nadat ik vol op ‘m landde, slaakte Paul een schreeuw van jewelste. Een kreet die door merg en been gaat. “Ohw fuck man, je landde vol met je knie in mijn zaakje!” wist Paul nog half hees uit te blazen. Kermend rolde hij zo wat door het zand. Inmiddels zat ik op mij knieën naast hem en maakte me zorgen. Paul was wit weggetrokken en zo’n klap in je ballen…we weten allemaal hoe dat voelt. Maar Paul weet van iedere situatie wel een geintje te maken, hoe slecht het ook is.

“Sylvia komt wel aan d’r trekken, zie ik” en met een vertrokken gezicht kwam er toch een glimlach op zijn gezicht. Paul inspecteerde of zijn zaakje er nog aan zat door in zijn broek te kijken. Hij zei: “Sjoerd, ik denk dat je even moet kijken, want ik voel er niets meer. Jij hebt toch BHV gedaan?” “Ja gast,” antwoordde ik, “wacht even, waarom moet ik voelen of je zaakje er nog zit? Dat voel je zelf toch wel? En bovendien, BHV gaat niet over zit m’n lul er nog aan of niet. We trainen op hele andere situaties.” “Ja, maar ik weet niet of ik meer beschadigd heb, want m’n lies doet ook enorm pijn. Misschien heb ik wel een spier gescheurd ofzo.” Paul is af en toe echt een overdrijver. Laatst ook bij schilderen van de carport. Heeft hij een splintertje in zijn vinger, heeft hij ’t gelijk over infecties, vinger die eraf valt en moet Tamara met grootste spoed buiten komen en ‘m helpen met die tak uit zijn vinger te halen. Om Paul toch maar tegemoet te komen, zei ik: “Jaja, ik zal wel even checken of je been niet gebroken is Paul. Zal ik ondertussen 112 ook alvast bellen?” “Ja leuk pik. Door jouw knie is mijn zaakje nu aan gruzelementen. Misschien krijg ik nooit meer een stijve. Kan ik Tamara nooit meer neuken. Moet jij beide dames doen Sjoerd! Wens je succes met Tamara. Die is niet snel nat te krijgen hoor!”, bulderde Paul, die snel overging in een harde “Auw, even wat zachter ja. Gevoelige plek daar!” Na zijn opmerking over zowel Tamara als Sylvia neuken was mijn pik niet onverminderd stijf gebleven. Dus verzette snel mijn gedachten weer naar zijn been, en masseerde voorzichtig om te kijken hoe Paul reageerde. Gevoelig dus. Mijn handen bewogen van kniehoogte iets naar boven en met de buitenkant van mijn linkerhand raakte ik de bobbel in Pauls lycra broek aan, waarvan ik eerst dacht dat het wel een paar sokken moest zijn. Maar niets bleek minder waar. Terwijl Paul gestrekt lag aan te stellen, bleef ik rustig zijn bovenbeen masseren en checken. Ik zag ondertussen de bobbel bewegen. De bobbel werd wat langgerekter en zag langzamerhand de contouren van een stijve lul in lycra broek ontstaan. In zijn lies aangekomen reageerde Paul met “Auw! Voorzichtig. Daar doet ’t pijn ja”. Waarom weet ik niet, maar bewust maakte ik met mijn linkerhand wat grotere bewegingen, zodat de helft van mijn palm over de zeem en de hard geworden lul gleed. Paul weerde niet af. En mijn lul werd niet minder stijf. In mijn gedachten beeldde ik al in hoe zijn pik eruit zou zien. Zou hij geschoren hebben? Ik scheer mijn zaakje al jaren. Zou hij een grote eikel hebben? Wel of geen voorhuid? Hoe zou hij proeven? “Jaja, zo is ’t wel genoeg Sjoerd, gaat al wat beter merk ik,” zei Paul. “Ja,” antwoordde ik, “en met je zaakje is ook niets aan de hand. Je kan je meten met Mathieu denk ik zo.” Paul kwam met z’n hoofd omhoog en constateerde tevreden zijn hard geworden lid: “Hmmm, ik vertrouw het niet,” zei Paul enigszins kortaf, “ik voelde er niets van.” Hij kwam snel overeind en stofte zich af. Een beetje abrupt, maar goed, altijd fijn als je fietsmaat weer in staat is op te stappen. “Laten we maar kortste weg naar huis nemen. Misschien vanmiddag nog maar even langs de huisarts.” Ja hoor, Paul was weer de oude. En zo geschiedde. We haalden onze fietsen uit elkaar, constateerden wat lakschade, maar geen kapotte shifters, spaken of derailleurs. Op naar huis dan maar.

Bij thuiskomst bleken de dames nog niet thuis van hun gezamenlijke uitje. Ik zei tegen Paul: “Als je klaar bent; lunch bij mij.” “Prima!” antwoordde Paul. En we doken onze huizen in. Tijdens het douchen dacht ik nog even aan de momenten waarop mijn gedachten afdwaalden naar Pauls pik. Hoe die er uit zou zien. Hoe kwam ik daar nu bij? Nooit hield me dat bezig. Maar waarom ineens nieuwsgierig? En waarom staat mijn lul nu alweer fier overeind? Weer besloot ik ’t te negeren. Snel afgedroogd en naar beneden. Toen ik voor mezelf net een Nespresso klaar had, zag ik Paul al aan komen lopen. Hij liep alsof er niets aan de hand was. Maar toen hij doorhad dat ik keek, had hij spontaan een slepend beentje. Bij binnenkomst zei Paul lachend: “Sjoerd, kijk! Been is helemaal kapot! Doet ’t nie meer.” Lachend zette ik voor hem ook een bakje koffie.

Paul plofte op de bank neer. Onderuitgezakt. Benen languit. “Maar nu ff serieus Sjoerd, ik denk dat je zo nog even moet masseren, want dat deed me wel goed. De eerste minuten fietsen voelden beter na die massage. Daarna werd ’t allemaal wat strammer,” zei Paul.

Ik zette de koffie op ’t ronde tafeltje voor ‘m neer. Ging zelf op de stoel naast de bank zitten. Paul had een stoffen jogging broek aan. Lekker casual. “Dat kun je ook prima zelf Paul,” antwoordde ik. “Gewoon zo.” En ik liet ‘m zien wat hij zelf kon doen. “Ja, maar dat werkt niet. Ik kan die hoek met mijn handen niet maken. Doe jij ’t nou gewoon even.” “All right, nog één keer dan”. Ik ging op mijn knieen aan de zijkant van Pauls benen zitten en begon zijn gevoelige bovenbeen en lies te masseren. Paul liet zijn hoofd achterover vallen in de kussen van de bank en liet ’t toe. En net als net na de valpartij, masseerde ik langzaam omhoog, van net boven de knie tot langzaam tot in de lies. En zo streek mijn handpalm ook een paar keer over zijn zaakje. En net als eerder, kwam de bobbel in de jogging broek tot leven. Van een ondefinieerbare bobbel ontvouwde zich langzaam een steeds banaanachtige vorm. Die werd harder en harder. En de joggingbroek kwam wat omhoog. Alsof ‘ie geen boxer ofzo aan had. Paul zei: “Goede plek daar. Ga nog even door”. Enigszins verbouwereerd deed ik wat hij zei. Hij opende zijn benen wat meer, zodat ik meer ruimte had voor de binnenkant van zijn bovenbeen. Met mijn hand kon ik zo nog wat hoger de binnenkant van zijn bovenbeen masseren. In zijn joggingbroek stond nu onmiskenbaar zijn stijve pik fier overeind. Hoe ’t gebeurde weet ik niet zeker meer, maar met mijn linkeronderarm maakte ik voorzichtig contact met de joggingbroek, precies daar waar Pauls stijve lul door het stof heen wilde steken. Door de beweging van mijn handen, bewoog mijn onderarm over de stof. Ik voelde Pauls lul aan mijn onderarm. Langzaam voerde ik de druk op, zodat ik meer voelde. Ondertussen groeide ook mijn pik. Paul deed alsof zijn neus bloedde; geen reactie. Geen oog open, geen afwijzing, geen beweging, niets. Ik besloot een stapje verder te gaan en met mijn hand zijn zak rustig te masseren. Ik zei; als mijn knie hier volop in kwam, zal dit wel gevoelig zijn. Ik behandel dit ook wel even. Pauls hoofd kwam omhoog; hij keek me kort aan, gaf een knipoog en zei: “Ja, dit is allemaal jouw schuld. Maak het maar goed. Vanavond moet ik Tamara weer beklimmen, dus ’t zaakje moet ’t wel doen!”

“Euhm Paul, je weet toch wel dat ’t allemaal werkt? D’r is niets mis met je zaakje hoor! Kijk maar.” Pauls hoofd bleef in de kussens liggen. Hij zei: “Ohw ja, weet je ’t zeker? Kijk maar eens goed. Zit een dikke blauwe plek daar”. “Waar dan?” “Ja, kerel moet je wel goed kijken natuurlijk. Kijk maar eens hier. Hij kwam overeind, trok halfliggend onhandig zijn joggingbroek naar beneden. En ja hoor. Géén ondergoed en geschoren. Ik wist ‘t, dacht ik. Direct gevolgd door de bewustwording dat ik nu naar de kale zak en stijve pik van mijn buurman zat te kijken. Het was een mooi formaat. Een goed gevulde zak met twee flinke ballen. Een beeld van Tamara’s kutje waar het vele zaad van Paul uitliep, schoot door m’n hoofd. Mijn ogen gingen van zijn balzak langzaam via zijn stijve lul naar een – wat ik toch noem – mooie dop. Glanzend, dieprood, paarsachtig. De voorhuid was mooi strak naar achteren, waardoor de eikel prachtig blootlag. Tamara zal dat vast vaak lekker aan zuigen. Zoals Sylvia bij mij doet. Heerlijk met haar tong over de onderkant langzaam, warm. En vervolgens met de lippen wat spanning toevoeg, en dan lekker pijpen. Soms laat Sylvia me in haar mond klaarkomen. Heerlijk gevoel. En ook geil om te zien hoe ze dan mijn zaad doorslikt. Soms zoen ik haar dan snel en proef ik wat van mijn eigen zaad. Mijn lul klopt onophoudelijk in mijn broek. “Daar! Kijk dan! Paul wees me op de binnenkant van de lies waar zicht inderdaad een blauwe plek aftekende”. Ondertussen bewoog zijn stijve lid wat onbenullig in de rondte. “Maar dat is dus niet van mij hé?! Dat is gewoon je stuur geweest. Mijn knie kwam in je ballen, weet je nog? Ook pijnlijk, sorry, maar die blauwe plek…niet van mij!” “Maakt mij niet uit”, zei Paul, “maar ik heb er wel last van. Hoe ga je dat fiksen dan?” “Fiksen?” De verbazing moet van mijn gezicht afgesprongen zijn, maar Paul leek daar geen boodschap aan te hebben. “Ja, jij dat fiksen…pleister, zalfje, kusje…maakt mij niet uit hoe, maar fiks ‘t” “Huh? Pleister, zalfje, kusje…wat lost dat op met die blauwe plek?” “Ja, niets. Maar het voelt goed als jij er wat mee doet. Heb je geen massageolie ofzo waarmee je meer kunt doen?” “Euh nee.” “Nou, dan is wrijven toch nog het minste wat je kan doen!” Paul pakte mijn hand en legde die zo aan de binnenkant van zijn been. Half over zijn zak en harde lul. Nogal verbouwereerd deed ik toch wat hij vroeg. Ik masseerde nog wat door. Maar zorgde er ook voor dat mijn onderarm over zijn gladde eikel gleed. Die kon blijkbaar nog paarser worden dan ‘ie al was. En ik werd ook wat geiler. “Een kusje erop”, wat dacht die gast wel niet? Mwoah…hoe zou dat eigenlijk zijn? Binnenkant been is gekke plek, maar ’t is nog steeds geen kusje op zijn ballen op lul…moet kunnen toch? “Wacht even, ik ga even verzitten,” zei ik. “Ik kom even tussen je benen zitten. Kan ik er beter bij. Paul spreidde zijn benen wat. Ik ging op mijn knieen zitten, en had zo vol zicht op zijn geschoren zaakje. Langzaam bewoog ik mijn hoofd naar de blauw plek een de binnenkant van zijn bovenbeen. Mijn neus pakte de geur op van Rituals, samurai. Heb ik ook boven. Onmiskenbaar. Best lekker. Ik gaf de blauwe plek voorzichtig een kusje. Paul zei: “Dank je wel, stukken beter zo. Was dat nu zo moeilijk?” In mijn ooghoek zag ik zijn lid onrustig op en neer wippen. Instinctief pakte ik Pauls pik beet. En zei: “Moet hier ook kusje op? Is dit ook mijn schuld?” “Dat zei ik toch!”, zei Paul. “Ja, kusje erop. Minste wat je kunt doen.” En zo kuste ik voorzichtig zijn kloppende eikel. “Zo, goed zo?” “Nou,” en Paul glimlachte “nu moet je niet stoppen hoor. Ik voel het herstel komen.”

Dus één kusje werden er twee, drie en vier. Bij nummer vijf opende ik mijn lippen wat meer en gebruikte ik mijn tong om zo zijn eikel te likken. Nu begreep ik wat vrouwen proeven, voelen en ervaren wanneer ze een man pijpen. Best lekker, vond ik. En met in gedachten hoe Sylvia mij pijpte en wat ik lekker vond, begon ik Pauls lul te verwennen. Met mijn hele mond omsloot ik zijn lul, mijn lippen volgenden de contouren, mijn tong begeleidde pijpen. Paul kreunde zachtjes. Ik werd gulziger. Ik pijpte hem sneller. Ik nam zijn pik in mijn hand, en liet de onderkant lekker over mijn gezicht heen glijden. Het rook naar seks, heerlijk. Met mijn tong likte ik de onderkant van zijn eikel. Lange, langzame halen, terwijl ik hem rustig aftrok. “Hmmm, ga door” zei Paul, “je hebt talent, je doet het net als Tamara”. Met dat compliment in gedachten, ging ik door. Ik sloot mijn lippen rond zijn eikel, zette er wat spanning op, mijn tong bleef de eikel strelen. Steeds sneller ging ik zo op en neer en Pauls heupen begonnen mee te bewegen. Hij begon mee te doen en we bleven in het goede ritme. Ik wist nog niet wat ik moest stoppen. Zou ik hetzelfde doen als Slyvia bij mij doet? Oftewel Paul in mijn mondje laten komen? Of haal ik ‘m er dan snel uit en laat ik Paul over zichzelf klaarkomen? Maar dan hebben we misschien vlekken op de bank als hij mis schiet… Maar er was al snel geen keus meer. Ik voelde Paul schokken en kreunen. Ik voelde zijn ballen wat aanspannen. Hij pakte mijn hoofd aan weerszijden en begon nog sneller en harder zijn lul in mijn mond te stoten. Pijpte ik hem, of was hij mij nu aan het face-fucken? Er ging vanalles door mijn hoofd. Kan dit wel? Wat als Sylvia nu binnenkomt? Ben ik bi? Ik vind dit lekker. Die geur, heerlijk. Het geluid van Pauls lul die in en uit mijn mondje glijdt. Meer! Meer! Neuk me! Kom in me! Pauls lading zaad schoot aangekondigd toch onverwacht mijn mond en keel ik. Een romige substantie, meer dan ik wilde, vulde mijn mond. Ondertussen stootte Paul nog een paar keer door en kwam grommend tot stilstand. Om geen zaad uit mijn mond te laten lopen, moest ik wel slikken. Het was heerlijk. Daarna had ik ruimte om zijn lul schoon te likken. “Hmmm,” zei Paul, “dat doe je goed”. ’t Is maar goed dat je BHV hebt gedaan. Heb je me goed mee kunnen helpen, lachte hij. Paul, BHV gaat echt over iets anders, maar ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen. Mocht er nog een keer iets zijn, je weet me te vinden. Met een knipoog gaf ik nog snel een kusje op zijn inmiddels halfslappe pik. “Trek je broek maar weer omhoog kerel”, tijd voor lunch. Ik heb honger” zei ik lachend.